‘Geroepen zijn’

Zondag 19 oktober wordt er op verschillende manieren aandacht besteed aan het feit dat ik 25 jaar predikant ben in de Protestantse Gemeente Elst. Dankbaar en met veel vreugde kijk ik op deze jaren terug. Samen met mensen binnen en buiten de kerk heb ik allerlei activiteiten kunnen organiseren die het visioen van de Messias een stukje dichterbij brachten. Een visioen waarin voor ieder mens op aarde een eerlijke en rechtvaardige plek is gereserveerd. Het is tegelijk ook een moment voor bezinning op wat het nu betekent om vandaag de dag predikant te zijn. Waar ben je toe geroepen om het eens meer kerkelijk uit te drukken.

‘Leven onder de liefdevolle omarming van de Eeuwige’

Met veel plezier heb ik het vuistdikke boek ‘Stoute Schoenen’ van de Vlaamse schrijver Bart van Loo gelezen. Het is de opvolger van zijn zeer geprezen boek ‘De Bourgondiërs’. Van Loo trekt in de opvolger de ‘stoute schoenen’ aan en trekt als goed geïnformeerde reiziger langs de parels van de late Middeleeuwen in Bourgondië, Vlaanderen en Nederland. Met zijn meeslepende verteltrant zie je haast met eigen ogen de fraaie kathedralen, kastelen en koopmanshuizen uit de Gothiek en Laat-Gothiek.
Ook Nijmegen wordt niet overgeslagen.

Hoe blijf je als gelovige geïnspireerd in een wereld waar geweld, politieke instabiliteit en economische onrust hoogtij vieren? Kun je dan nog blijven geloven in de kracht van vrede en gerechtigheid? Daarnaast is het ook geen sinecure om in een krimpende kerk het geloof in de kracht van Gods geest overeind te houden.

De Geest lijkt uit veel kerken weg te sijpelen. Wat er ook aan vernieuwing en verandering gedaan wordt, mensen komen steeds minder naar een kerk. Wat meer geestdrift is welkom. Maar waar haal je die zo maar vandaan? Je kunt enthousiasme, geloof en vertrouwen niet zomaar uit een hoge hoed toveren. Het moet je overkomen. En als het je overkomt, dan is daar beweging en verandering.

Het was een bijzonder gebeuren, op die blauwe dinsdag in Elst, afgelopen juli. Ik heb het over de dag waarop de wandelaars van de Vierdaagse langs onze kerk in Elst komen. Dat is altijd al een levendige boel, waarbij de Protestantse Gemeente Elst haar ramen en deuren wijd openzet voor wie er binnen wil lopen. Tafeltjes en stoeltjes op het veld bij de kerk, koek en zopie te koop, fietsen die tegen betaling gestald kunnen worden en de opbrengst die naar het goede doel gaat. Gastvrijheid hoog in het vaandel evenals de wapperende vlaggen aan de kerk. Dit jaar was er nog iets extra’s: mensen konden een persoonlijke zegen ontvangen, buiten op het grasveld.

Het vuur van Pinksteren

Ooit heb ik een brandweercursus gevolgd. In mijn studententijd werkte ik namelijk in de avonduren en in het weekend als receptioniste in een bejaardentehuis. En in die hoedanigheid moest ik, samen met het verplegend personeel verplicht een cursus volgen over brandveiligheid. Alhoewel het natuurlijk een serieuze zaak was, vonden we het een doldwaas uitje: met z’n allen in de bus om in een afgelegen kazerne in heuse brandweer- pakken en gewapend met een brandweerslang te oefenen wat we moesten doen, mocht er brand uitbreken in het bejaardenhuis.