‘Leven onder de liefdevolle omarming van de Eeuwige’

Met veel plezier heb ik het vuistdikke boek ‘Stoute Schoenen’ van de Vlaamse schrijver Bart van Loo gelezen. Het is de opvolger van zijn zeer geprezen boek ‘De Bourgondiërs’. Van Loo trekt in de opvolger de ‘stoute schoenen’ aan en trekt als goed geïnformeerde reiziger langs de parels van de late Middeleeuwen in Bourgondië, Vlaanderen en Nederland. Met zijn meeslepende verteltrant zie je haast met eigen ogen de fraaie kathedralen, kastelen en koopmanshuizen uit de Gothiek en Laat-Gothiek.
Ook Nijmegen wordt niet overgeslagen.

Het vuur van Pinksteren

Ooit heb ik een brandweercursus gevolgd. In mijn studententijd werkte ik namelijk in de avonduren en in het weekend als receptioniste in een bejaardentehuis. En in die hoedanigheid moest ik, samen met het verplegend personeel verplicht een cursus volgen over brandveiligheid. Alhoewel het natuurlijk een serieuze zaak was, vonden we het een doldwaas uitje: met z’n allen in de bus om in een afgelegen kazerne in heuse brandweer- pakken en gewapend met een brandweerslang te oefenen wat we moesten doen, mocht er brand uitbreken in het bejaardenhuis.

Hoe blijf je als gelovige geïnspireerd in een wereld waar geweld, politieke instabiliteit en economische onrust hoogtij vieren? Kun je dan nog blijven geloven in de kracht van vrede en gerechtigheid? Daarnaast is het ook geen sinecure om in een krimpende kerk het geloof in de kracht van Gods geest overeind te houden.

De Geest lijkt uit veel kerken weg te sijpelen. Wat er ook aan vernieuwing en verandering gedaan wordt, mensen komen steeds minder naar een kerk. Wat meer geestdrift is welkom. Maar waar haal je die zo maar vandaan? Je kunt enthousiasme, geloof en vertrouwen niet zomaar uit een hoge hoed toveren. Het moet je overkomen. En als het je overkomt, dan is daar beweging en verandering.